Sakrament Pokuty i Pojednania
Sakrament pokuty – zwany jest także sakramentem przebaczenia grzechów, nawrócenia, spowiedzi lub pojednania. W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata.
Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są; żal za grzechy, spowiedź czyli ujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych. Żal za grzechy powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem, jest miłość do Boga, nazywamy go „doskonałym”, jeśli opiera się na innych motywach, nazywamy go „niedoskonałym”.
Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy śmiertelne, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zrobieniu rachunku sumienia. Wyznanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie koniecznym, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane dla prawidłowego kształtowania sumienia.
Tylko kapłan, który został upoważniony przez władzę kościelną do spowiadania, może przebaczać grzechy w imieniu Jezusa Chrystusa. On też zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, aby wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.
Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:
- pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę uświęcającą,
- pojednanie z Kościołem,
- darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne,
- darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu,
- pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
- wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin każdego dnia.
Z sakramentu pokuty można skorzystać:
- przed i w czasie codziennych i niedzielnych Mszy świętych oraz podczas nabożeństw,
- w czasie rekolekcji wielkopostnych i adwentowych.