Palenie świec symbolem czuwania,
ofiary, wiary, modlitwy oraz pamięci o zmarłych.
W naszym kościele wstawiliśmy świecznik wotywny. Świeca zapalona, to symbol Chrystusa. Przez zapalenie świecy chcemy dziękować, uwielbiać Chrystusa, Matkę Bożą, czy prosić o potrzebne łaski.
„Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12).
Świeca obecna jest w życiu chrześcijanina od Chrztu Św. poprzez Pierwszą Komunię, Sakrament Bierzmowania, aż do ostatniej posługi. Towarzyszy nam przez całe życie i gaszona jest w momencie śmierci.
Wierzymy w ochronną, błogosławioną moc ognia, do dziś, podczas burzy, stawia się w oknie zapaloną gromnicę. Zapalamy świece jako wotum, które jest wyrazem naszej ufności i gorącej modlitwy. Płomień świecy zawsze dąży ku górze, a wraz z nim podążają do kochającego Boga nasze prośby i podziękowania oraz intencje modlitewne za bliskich zmarłych, których grobów nie możemy odwiedzić. Zapalamy świece, aby ich płomyki jakby przedłużały nasze krótkie modlitwy – już wychodzimy z kościoła, a świeczka jeszcze przez długi czas przypomina nasze intencje modlitewne.
„Tak niech świeci światło wasze przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 16).
